تاثیر ساختار سیاسی بر رشد احزاب در ایران 68-76 ( با تاکید بر حزب کارگزاران سازندگی)

امروزه یکی از مباحث عمده جامعه ما بحث توسعه سیاسی است و مشارکت سیاسی ابزاری برای رسیدن به آن قلمداد می شود. مشارکت سیاسی در جامعه می تواند به صورتهای گوناگونی مانند فعالیت گروهها و احزاب سیاسی و یا به صورت سازمان نیافته وجود داشته باشد. فعالیت احزاب بعد از پیروزی انقلاب اسلامی ، دارای فراز و نشیب های زیادی بوده است . در اوایل انقلاب تعدد احزاب مشاهده می شد اما به علل گوناگونی از جمله ترورهای مکرر و سپس شروع جنگ تحمیلی ، از فعالیت آنها کاسته شد. اما با پایان یافتن جنگ و شروع دوره بازسازی و نوسازی ، گروههای سیاسی موجود فعالیت بیشتری از خود نشان داده اند. در دوره 68-76، در ابتدا تنها گروههای سیاسی (درون حاکمیتی ) فعال بودند اما به تدریج شاهد ظهور احزاب نیز بودیم، مانند کارگزاران سازندگی (درون حاکمیتی ) . شرایط و زمینه های پیدایش این گروهها و احزاب ، چگونگی تاثیر گذاری ساختار سیاسی نظام در تاسیس آنها ، چگونگی فعالیت گروههای سیاسی در ساختار سیاسی و تاثیر آنها در پیدایش احزاب جدید ، تغییرات در سطح هیات حاکمه و تاثیر آن در سازماندهی های جدید در قالب حزب ، مد نظر این پژوهش بوده است. به همین منظور گروههای سیاسی فعال در جامعه مورد بررسی قرار گرفته اند. همچنین تاکید اصلی بر پیدایش حزب کارگزاران سازندگی بوده است . از بررسی فعالیت بیشتر گروهها و احزاب سیاسی در این دوره می توان به چند نکته مهم رسید: اولا حرکت تاسیس این احزاب از بالا به پایین بوده است . بنابراین به نوعی احزاب درون حاکمیتی بوده اند . ثانیا این احزاب خود از جمع نخبگان شروع شده و در صدد جذب نخبگان دیگر بوده اند که این امر نوعی پلورالیسم نخبه گرا را در نظام جمهوری اسلامی پدید آورده است .